Laatste dagen in Ol Pejeta

Daar ben ik dan eindelijk, het heeft even geduurd en ik heb van een heleboel mensen de vraag gekregen wanneer er weer een verslag online komt. Inmiddels zijn ook ons mam en Manon gearriveerd en zijn we al een aantal dagen onderweg op safari. Maar ik wil mijn verslag graag beginnen met mijn laatste anderhalve week in Ol Pejeta. Zoals ik al vermeld had was mijn project met de neushoorns na 2,5 week ten einde gekomen. We moesten iets anders zien te vinden om mij toch enigzins bezig te houden en ik kan je vertellen dat is gelukt! Ik heb verschillende dingen gedaan tijdens mijn laatste twee weken en heb me dus ook zeker niet hoeven te vervelen. Ik heb in mijn verslagen al eerder verteld over het informatie centrum met de naam Morani, dit is de plek waar twee blinde zwarte neushoorn verblijven en de vier noordelijk witte neushoorns. Ik ben een aantal dagen daar geweest om te kijken hoe ze zorgen voor deze neushoorns en hoe bezoekers ontvangen en rondgeleid worden. Maar het grootste gedeelte van de tijd heb ik doorgebracht met het praten met heel veel verschillende rangers om ervaringen te delen en gewoon een gezellige tijd te hebben. In Ol Pejeta is het heel makkelijk om afspraken te maken over wat je de volgende dag gaat doen en rond welke tijd je opgehaald zult worden..... maar dan begint het je staat ’s ochtends mooi op tijd op en geniet van je ontbijt en zorgt ervoor dat je op tijd klaar ben om te vertrekken. En dan begint het wachten, je verwacht dan je zo ongeveer tussen acht en negen opgepikt gaat worden. En dan wordt het negen uur.... tien uur... elf uur...... en dan denkt je volgens mij zijn ze mij vergeten dan maar even langs op het hoofdkantoor wat overigens maar twee minuutjes lopen is vanaf het research centre. Even op zoek naar de grote baas en vragen wat het probleem is..... en dan hoor je meestal euhm Maartje ik heb een probleem met mijn auto’s maar ik beloof je dat er vanmiddag na de lunch om twee uur iemand komt op je op te pikken! Oke geen enkel probleem zeg ik dan natuurlijk en ik ga maar weer terug naar mijn boek en luie stoel. Na de lunch begint het wachten opnieuw en soms verschijnt er dan ineens een grote jeep om met op te halen... gelukkig ik kan nog iets gaan doen vandaag! Maar er zijn ook wel eens dagen dat deze auto niet verschijnt en je moet dan iets zien te vinden om jezelf bezig te houden. Gelukkig is dit maar een enkele keer voorgekomen en heb ik me dan ook zeker niet verveeld. Na een dagje geen vervoer te hebben kreeg ik ’s avonds een sms van Serem (de wildlife manager) sorry voor vandaag maar morgen is er een World Rhino day en ik denk dat we jou daar maar eens mee naar toe nemen, enig bezwaar? Nee natuurlijk niet... dat lijkt me wel leuk. World Rhino day wordt elk jaar gevierd in verschillende landen verspreid over heel de wereld. Deze dag staat in het teken van de bescherming voor neushoorns wereldwijd. Tijdens deze dag werd ik ’s ochtends rond half acht opgehaald door Serem en tijdens onze rit richting Nanyuki (daar werd world rhino day gevierd) moesten we nog wat spullen en personen verzamelen. Na een flinke hobbel rit over deze weg, waarvan ik geloof ik in mijn vorige blog heb gezegd dat ik hem niet meer vrijwillig zou gaan gebruiken, kwamen we na een half uurtje aan op een grasveldje bij een school in Nanyuki. Er werd een fietswedstrijd georganiseerd voor jong en oud en er waren een heleboel mensen aanwezig. Ook waren er wat standjes met informatie over verschillende parken en over de bescherming van de witte en zwarte neushoorns binnen deze parken. Er was vermaak voor de schoolkinderen hierbij kun je denken aan toneelstukjes, zang en dans. Ook had elke klas de gelegenheid om een groot doek te beschilderen met het thema ‘save the rhino’. Na een aantal uren gesproken te hebben met verschillende mensen, veelal studenten, was er een soort van prijsuitreiking voor de fietswedstrijd en de verfwedstrijd voor de schoolkinderen. Nadat dit alles achter de rug was werd alles weer netjes opgeruimd en zijn we uiteindelijk weer terug gegaan na het park. Het was een interessante dag en erg leuk om te zien wat mensen hier doen op een dag als deze. Het is goed om te zien dat er zoveel mensen betrokken zijn bij het beschermen van deze geweldige dieren! De volgende dag was het tijd voor de Earthwatch mensen om weer naar huis te gaan, we hebben nog even samen met wat rangers en dit team mogen genieten van een farwell diner, wat erg gezellig was. Maandag ochtend zijn ze vertrokken en waren we nog maar met zijn drietjes over. De woensdag daarna is ook een van de onderzoeksters uit Amerika vertrokken na een aantal maanden op het park aanwezig te zijn geweest...... nog met zijn tweetjes! Maar tot onze grote verassing kwam er diezelfde dag ineens een man aan bij het research centrum met een grote jeep en een heleboel geweldig mooie camera’s. Zijn naam is Frank en hij is een professionele fotograaf uit Zweden, zijn vriend zou de volgende dag aankomen. Hij zou samen met een goede vriend van hem genaamd Felix foto’s gaan maken voor Ol Pejeta, deze foto’s worden gebruikt voor de website en marketing doeleinden. Weer twee nieuwe vrijwilligers met een erg interessante opdracht. De volgende morgen ben ik samen met Frank op pad gegaan om de zonsopkomst te zien, dit betekende vroeg vertrekken en met vroeg bedoel ik ook echt vroeg. We zaten om kwart voor zes ’s ochtends in de auto en het was natuurlijk nog pikken donker. Maar goed een fotograaf wil goed licht voor zijn foto’s dus moesten we voor zonsopkomst op de plek van bestemming zijn. Frank heeft tijdens deze ochtend een aantal geweldige foto’s gemaakt.... foto’s waarvan ik alleen maar kan dromen dat ik ze misschien ooit zelf eens zal maken. Rond half elf zijn we terug gegaan naar het centum om nog wat te eten en even te relaxen. Na de lunch zat ik weer eens te wachten op een auto om me naar Morani te brengen maar je raadt het al er gebeurde natuurlijk niet zoveel. Frank bood me aan om me te brengen en dat aanbod kon ik natuurlijk niet afslaan! Ik kreeg zijn nummer en hoefde maar te bellen als ik weer opgepikt wilde worden. Hij heeft me afgezet bij Morani voordat hij zijn vriend Felix op ging halen in Nanyuki. Tijdens de daarop volgende dagen heb ik nog een aantal leuke maar ook vrij rustige dagen op Ol Pejeta gehad, ik hoorde van Felix en Frank dat zij vrijdag ochtend op rhino patrol gingen om foto’s te maken. Dat klonk mij natuurlijk wel erg interessant in de oren en ik wilde heel graag nog een patrol doen voordat ik op zaterdag het park zou verlaten. Ik heb een smsje naar Serem gestuurd en natuurlijk was het geen probleem als ik met ze mee zou gaan de volgende dag. Zo gezegd zo gedaan vrijdag ochtend om half zeven kwam Stephen aan bij het research centre om met ons mee te gaan op patrol. Stephen is de jongen die de 2,5 week van rhino patrol steeds bij mij was met het geweer en het was dus erg leuk om de laatste dag nog even met hem mee uit te gaan het veld in. Met twee fotograven aan mij zij moest dit natuurlijk wel mooie plaatjes op gaan leveren! De rhino patrol ging iets minder vlot dan we gewend waren omdat de heren uitgebreid hun tijd namen om te fotograferen.... maar niet getreurd ik heb gezellig kunnen kletsen onderweg en het heeft ook nog eens geweldige plaatjes opgeleverd die ik diezelfde avond nog in ontvangst heb mogen nemen. De volgende morgen was mijn laatste ontbijt in Ol Pejeta en na het ontbijt ben ik maar een begonnen om al mijn spullen in te pakken. Na een uurtje rommelen in mijn kamer zat alles in mijn rugzak en was ik bijna klaar om te vertrekken maar eerst wilde ik nog even afscheid gaan nemen van iedereen en ben ik dus even naar het kantoor gelopen. Na iedereen vaarwel te hebben gezegd begon het lange wachten, ik had Janet een aantal dagen daarvoor gesproken en zij dacht dat ze rond twaalf uur ongeveer aan zouden komen in Ol Pejeta. Na wat over en weer what’s appe bleek dit toch iets later te zijn dan gepland. Met als gevolgd dat ik ook mijn lunch nog kun nuttigen in het centrum en zelf daarna nog een hele tijd moest wachten tot ze er dan eindelijk waren...... rond half vier zag ik in een toeristen busje aankomen met daarin mijn moeder, Manon, Steve, Janet en Mozes. Ik was natuurlijk erg blij om ze weer te zien en heb ze even een rondleiding gegeven door het centrum, ze kwamen namelijk niet alleen maar brachten een gigantische regenbui met zich mee. Na een korte pauze hebben we toch maar besloten om al mijn spullen in de bus te leggen en te vertrekken richting de chimpansees in het park. Dit was meteen onze eerst regen ervaring in Kenia, gelukkig waren er wat paraplu’s beschikbaar maar deze moesten wel eerst even terug in elkaar gezet worden voordat ze bruikbaar waren. We hebben een kijkje genomen op het platform bij de chimpansees en een van de mannetjes besloot dat het wel eens leuk kon zijn om modder te gooien naar bezoekers. Mama kreeg dus gelijk haar vuurdoop in Afrika, ze zat van top tot teen onder de moeder en het drupte ze vanuit haar nek naar beneden. Na een bezoekje aan het informatiecentrum zijn we weer verder gegaan richting Morani, gelukkig was het inmiddels gestopt met regenen! Hier hebben we Baraka de blinde neushoorn gevoerd en rond gekeken en uitleg gekregen in het informatiecentrum waar een hoop informatie over alle dieren die in het park leven te zien is. Na een uurtje in Morani werd het tijd om te vertrekken, tijdens onze rit terug naar de gate zagen we nog snel twee leeuwen! Eenmaal bij de gate was het dan echt zo ver ik zou Ol Pejeta verlaten met toch wel een beetje een raar gevoel, het is een geweldige plek en ik heb er vier ontzettende indrukwekkende, leerzame maar vooral fantastische weken gehad met geweldige mensen om me heen. Maar wie weet kom ik er ooit nog een terug!
Wordt vervolgd.......